เศร้าที่สุด

เรื่องแรกเลยนะ
ปีนี้รร.ของเรามีอาจารย์เกษียณถึง 6 คนเลย แต่อาจารย์ก็ยังไม่ได้จากพวกเราไปไหนที่สำคัญอาจารย์จะยังอยู่ในใจองพวกเราตลอดมาแต่ที่น่าเสียใจเลยคือ ผู้อำนวยการของเราต้องจากเราไปแล้วยังไงก็ขอขอบคุณท่านนะค่ะที่ช่วยพัฒนารร.ของเรามาโดยตลอดสนับสนุนในทุกด้าน
เรื่องต่อมา
อาจารย์ค่ะหนูไม่ทราบเหมือนกันนะค่ะว่าอาจารย์จะเข้ามาดูบล๊อกของหนูรึเปล่า หนูอยากจะอธิบายให้อาจารย์เข้าใจว่าการที่หนูไปแข่งกีฬาแห่งชาติปีนี้มันจำเป็นจริงๆค่ะถ้าหนูไม่ไปหนูจะถูกตัดสิทธิ์จากการแข่งขัน2ปี หนูก็ทราบค่ะว่าหนูไปนานเกินไปแต่อยากให้อาจารย์เข้าใจว่าหนูไม่สามารถกลับมาก่อนได้เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ของหนูท่านยังไม่กลับและท่านก็ไม่ให้หนูนั่งรถกลับมาคนเดียวเพราะเค้าเป็นห่วงค่ะ และหนูก็ขอโทษอาจารยบ์ที่หนูทำตัวไม่ดีในสายตาอาจารย์หนูอาจจะดูเป็นเด็กที่ไม่มีความรับผิดชอบแต่ก็ไม่เป็นไรค่ะถ้าหนูเป็นอาจารย์หนูก็คงจะมองเหมือนอาจารย์ วันที่24อ่ะหนูกลับมาถึงที่นี้ตอน 8 โมงก็จริงค่ะแต่หนูไม่สบายจริงๆนะค่ะอาจารย์หนูไม่มีแรงจะทำอะไรเลยอาจารย์จะเชื่อรึเปล่าหนูก็ไม่ทราบนค่ะแต่ที่หนูบอกหนูสาบานได้ค่ะว่ามันคือเรื่องจริง หนูขอโทษที่หนูทำตัวเหลวไหล แต่หนูอยากชี้แจงให้อาจารย์ฟังนะค่ะว่าที่หนูต้งอเล่นกีฬาเพราะมันจะเป็นอีกทางเลือกที่ทำให้ได้เข้ามหาวิทยลัยหนูต้องได้รับเกรียติบัตรระดับประเทศเพื่อเป็นผลงานให้เค้าดูค่ะถ้าเรามีผลงานระดับประเทศเงื่อนไขในการจะง่ายขึ้น มันจะทำให้หนูได้เรียนไม่ต้องเสียค่าเทอม ค่าหอพัก และก็ใช้จ่ายอื่นๆ ค่ะ นอกจากนี้ถ้าเรามีเครดิตดีเค้าอาจจะพิจารณาให้เงินประจำเดือนกับเราด้วย แล้วยิ่งตอนนี้ใกล้จะจบม.6แล้วหนูจะต้องทำผลงานให้ตัวเอง ถ้าเรามีผลงานในระดับที่ใหญ่โอกาศในการเลือกมหาวิทยาลัยก็เพิ่มมากขึ้นพ่อกับแม่เค้าอยากให้หนูเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้วก็ได้เรียนฟรีค่ะจะได้ผ่อนค่าใช้จ่าย หนุทิ้งมันไม่ได้จริงค่ะไม่งั้นนหนะจะไม่มีโควต้าอะไรเลยเทอมหน้าหนูจะพายามทำตัวให้ดีขึ้นนะค่ะอาจารย์แต่ยังไงหนูก็ไม่ทิ้งการเรียนหลอกค่ะยังไงการเรียนก็ต้องมาก่อน หวังว่าอาจารย์จะเข้าหนูนะค่ะ