Musée du Louvre

Musée du Louvre

Le musée du Louvre est le plus grand musée parisien par sa surface (160 106 m² dont 58 470 consacrés aux expositions). Situé au cœur de la ville de Paris, entre la rive droite de la Seine et la rue de Rivoli, dans le Ier arrondissement, le bâtiment est un ancien palais royal. La statue équestre de Louis XIV constitue le point de départ de l'axe historique, mais le palais n'est pas aligné sur cet axe. C'est l'un des plus anciens musées et le troisième plus grand au monde en terme de superficie. Le Louvre possède une longue histoire de conservation artistique et historique de la France, depuis les rois capétiens jusqu'à nos jours.
___
Ce site est desservi par la station de métro : Palais Royal - Musée du Louvre.
Il abrite plusieurs des plus célèbres tableaux au monde : La Joconde de Léonard de Vinci, La Liberté guidant le peuple, de Eugène Delacroix et Le Serment des Horaces de Jacques Louis David. Avec un record de fréquentation de 8,3 millions de visiteurs en 2006, le Louvre est de loin le musée d'art le plus visité au Monde.
L'histoire de la France a beaucoup marqué l'histoire du Palais du Louvre.
Voir le panorama.
À l'origine du Louvre il y a un château fort, la Grosse tour du Louvre, érigé par le roi Philippe Auguste, en 1190. L'une de ses principales missions est la surveillance de l'aval de la Seine, qui constitue l'une des voies traditionnelles des invasions et razzias depuis l'époque des Vikings. Avec le transfert des biens de l'Ordre du Temple à l'Ordre de l'Hôpital, le Trésor royal précédemment conservé au Temple de Paris est transporté en 1317 au Louvre. Le Louvre est agrandi par Charles V.
Devenue obsolète, la Grosse tour est détruite par François Ier en 1528 et en 1546 commence la transformation de la forteresse en résidence royale luxueuse. Ces travaux sont conduits par Pierre Lescot et se poursuivent sous le règne d'Henri II et de Charles IX. Deux nouvelles ailes sont alors adjointes au bâtiment.
En 1594, Henri IV décide d'unir le palais du Louvre au palais des Tuileries construit par Catherine de Médicis : c'est le « Grand Dessein », dont la première étape est la Grande Galerie.
La Cour Carrée est édifiée par les architectes Lemercier puis Le Vau sous le règne de Louis XIII et Louis XIV, quadruplant la taille de l'ancienne cour de la Renaissance. La décoration et l'aménagement du palais sont alors dirigés par des peintres comme Poussin, Romanelli et Le Brun. Mais tout ceci est brutalement interrompu lorsque Louis XIV choisit Versailles comme centre du pouvoir et résidence royale en 1678. Le Louvre reste alors longtemps tel quel. Ce n'est qu'au XVIIIe siècle que de nouveaux projets, menés notamment par Gabriel et Soufflot, viennent continuer et achever le « Grand Dessein ».

Musée du Louvre, pavillon de l'Horloge

Le palais du Louvre en 1908.

Le palais du Louvre en 2006, à partir de la place du Carrousel.

Arc de triomphe

Arc de triomphe

Un arc de triomphe est un ouvrage d'art célébrant une victoire ou une série de victoires. Il se compose d'un ou de plusieurs (en général trois) passages dans un massif de maçonnerie, surmontés d'un entablement et d'un attique. Ces ouvrages ont été inaugurés dans la Rome antique. Chacun était dédié à un général victorieux ou à un empereur, et généralement placé à l'entrée de la ville, sauf les arcs de Rome, placés au cœur de la ville.
L'arc de triomphe de l'Étoile est construit sur la place de l'Étoile à Paris, célébrant les victoires et les généraux du Ier Empire ; il a été voulu par Napoléon et parachève les deux kilomètres des Champs-Elysées.

ประตูชัย (Arc de Triomphe)

ที่ตั้ง : Place Charles de Gaulle, 75008 Paris
เปิด : เวลา 10.00-22.30 ตั้งแต่ 1 พฤศจิกายน-31 มีนาคม เวลา 9.30-23.00 ตั้งแต่ 1 เมษายน-30 กันยายน
ปิด : วันนักขัตฤกษ์

ประตูชัยนี้ ตั้งอยู่บนถนนช็อง-เอลิเซ่ส์ ที่ตำบลเอตัวล์ บริเวณจตุรัส แห่งดวงดาว (Place de l'Etoile) เป็นประตูชัยที่สร้างโดยสถาปนิก ชื่อ ช็อง ชาลแกร็ง (Jean Chalgrin) ในสมัย พระเจ้านโปเลียนที่1 และเสร็จในสมัยพระเจ้าหลุยส์-ฟิลลิปส์ (ค.ศ 1810-1836) สูง 50 เมตร หนา 50 เมตร และกว้าง 45 เมตร
ที่ผนังด้านในใต้ส่วนโค้งมีการตกแต่งด้วยรูปสลักอันสวยงามต่างๆ เช่น ผลงานชื่อ เดอปาร์ต เดส์ โวล็องติเอส (Depart des Volontiers) หรือที่รู้จักกันดีในชื่อ ลา มาร์แซย์แยส (La Marseillaise) และผลงาน เกี่ยวกับชัยชนะทางทิศตะวันตก ของ พระเจ้านโปเลียน
ที่ตอนบนของส่วนโค้ง เป็นภาพนูนต่ำ แสดงถึงพิธีศพของ มาร์โซ (Marceau) สงคราม อาเล็กซานเดรีย (Alexandrie) ออสเตร์ลิทซ์ (Austerlitz)

บริเวณภายใต้โค้งแห่งนี้ ใช้เป็นที่ฝังศพของทหารนิรนามในสมัย สงครามโลกครั้งที่ 1 (Le tombeau du Soldat Inconnu) ระหว่าง ค.ศ 1914-1918 ซึ่งยอมสละชีวิตเพื่อประเทศฝรั่งเศส

Crêpe

Crêpe

Description

Crêpes are popular throughout Europe, and in some other parts of the world. The common ingredients include flour, eggs, milk, butter and a pinch of salt. Crêpes are usually of two types: sweet crêpes (crêpes sucrées) made with wheat flour and slightly sweetened, and savoury galettes (crêpes salées) made with buckwheat flour and unsweetened. While crêpes originate from Brittany, a region in the northwest of France, their consumption is nowadays widespread in France. It is said that crêpes were born in this region because they couldn't grow enough wheat to bake bread due to the poor land. Crepes can be compared to the African injera and the Spanish tortilla.
Buckwheat came to Europe from Southwest Asia and also spread to Eastern Europe, where a similar meal called blintz also developed. In Brittany, crêpes are traditionally served with cider. In Italy it is crespella. In areas of Central Europe, the meal is called palačinka (Serbian, Czech, Slovak, Croatian and Slovenian), Palatschinken (in Austria), palacsinta (Hungarian), all these terms being derived from Romanian plăcintă (Latin placenta meaning "cake"). Interestingly, an actual Romanian "plăcintă" is actually more similar to a quiche than to a crepe, and the Romanian word for crepe is clătită. In Danish it's Pandekage, in most German regions it's Pfannkuchen. In Dutch pannenkoeken, derived from the words for pan and cake. The Polish

version is called naleśniki. In the Spanish region of Galicia, they're called "filloas", and may also be made with pork blood instead of milk.

Preparation

Crêpes are made by pouring a thin liquid batter onto a hot frying pan or flat circular hot plate, often with a trace of butter or oil spread out evenly across the pan's surface. The batter is spread evenly over the cooking surface of the pan or plate either by tilting the pan or by distributing the batter with a special spatula. The thin layer then thickens and needs to be inverted at least once so that it cooks evenly on both sides.
Common fillings for meal crêpes include: cheese, asparagus, ham, spinach, eggs, ratatouille, mushrooms, or various meat products.
When they are sweet, they can be a dessert. They can be filled with various other sweet items: jam, melted chocolate, dairy, ice cream, Nutella (a chocolate and hazelnut paste), bananas, berries, nuts, poppyseeds, cinnamon etc. Popular sweet toppings include sugar (granulated or powdered), maple syrup, lemon juice, whipped cream, fruit spreads, sliced soft fruits, etc.
A more elaborate French and Belgian crêpe is the Crêpe Suzette, a crêpe with lightly grated orange peel and liqueur (usually Grand Marnier) which is subsequently lit.
It is also a fairly common practice to roll or envelop them and then lightly fry, bake or sautée them, not unlike blintz, whose preparation is otherwise similar.
In France, crêpes were traditionally served on Candlemas (La Chandeleur), February 2. This day was originally Virgin Mary's Blessing Day but became known as Crêpe Day, referring to the tradition of offering crêpes. It is believed that if you could catch the crêpe with a frying pan after tossing it in the air with your left hand and holding a piece of gold on your right, you would become rich that year.
The world's largest crêpe, measuring 7 feet in diameter, was made and eaten by Sofia Romanowski on February 20th, 2007 at The Marina, a restaurant in Tallahassee, Florida.

Mille Crêpe

Mille Crêpe is a French cake made of many crêpe layers. "Mille" ("mil") means " a thousand," implying the many layers of crêpe. However, due to the amount of times crepes are folded, the same effect is often achieved, even with a single crepe.

Crêpes for special diets
The batter of the original French crêpe is usually made with white wheat flour, when the crêpe is served as a sweet crêpe. It is made with buckwheat flour, when the crêpe (rather called "galette") is served as a savoury crêpe. A batter made of 100% buckwheat flour is gluten-free. This makes it possible for people who have allergy or intolerance to gluten, to eat crêpes/galettes (as long as the other ingredients of the dish are gluten-free, too, of course).
It is also possible to make crêpes without eggs, and crêpes without milk.
Bodybuilder's Crêpe
A common recipe practiced among bodybuilders is what is called a 'Bodybuilder's Crêpe', traditionally made with whey protein powder, flavoring, egg white, and other popular ingredients such as cottage cheese, oats, and peanut butter. They are prepared the same way as normal crêpes are, but can sometimes cook much faster.

เรามีข้อมูลภูมิศาสตร์ของประเทศฝรั่งเศสมาฝากนะและก็การแบ่งเขตการปกครอง

ภูมิศาสตร์

ขณะที่ดินแดนหลักของประเทศฝรั่งเศส (ลาเมโตรปอล - la Métropole หรือ ฟรองซ์เมโตรโปลีแตน - France métropolitaine) ตั้งอยู่ในภูมิภาคยุโรปตะวันตก ฝรั่งเศสก็ยังมีดินแดนที่ตั้งอยู่ในอเมริกาเหนือ ทะเลแคริบเบียน อเมริกาใต้ มหาสมุทรอินเดียทางตะวันตกและทางใต้ มหาสมุทรแปซิฟิกใต้ รวมทั้งบางส่วนในทวีปแอนตาร์กติกาอีกด้วย (การอ้างสิทธิเหนือดินแดนในแอนตาร์กติกาไม่ได้รับการยอมรับจากหลายประเทศ ดู สนธิสัญญาแอนตาร์กติก)
ฝรั่งเศสภาคพื้นทวีปยุโรปมีอาณาเขตตั้งแต่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนไปจนจดทะเลเหนือ และจากแม่น้ำไรน์ไปจนจดมหาสมุทรแอตแลนติก โดยมีพรมแดนติดต่อประเทศสหราชอาณาจักร เบลเยียม ลักเซมเบิร์ก เยอรมนี สวิตเซอร์แลนด์ อิตาลี โมนาโกอันดอร์รา และสเปน ซึ่งสาธารณรัฐฝรั่งเศสยังมีพรมแดนโพ้นทะเลร่วมกับประเทศบราซิล ซูรินาเม และเนเธอร์แลนด์อีกด้วย
ฝรั่งเศสมีพื้นที่ครอบคลุมลักษณะภูมิประเทศที่หลากหลายมาก ตั้งแต่ที่ราบชายฝั่งในภาคเหนือและตะวันตก ซึ่งติดกับทะเลเหนือและมหาสมุทรแอตแลนติก ไปจนถึงเขตเทือกเขาในภาคใต้คือเทือกเขาปีเรเน และภาคตะวันออกเฉียงใต้ คือเทือกเขาแอลป์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของยอดเขาที่สูงที่สุดในยุโรปตะวันตก คือ มงบล็อง หรือ มองบลังก์ (Mont Blanc) สูง 4,810 เมตร
ส่วนระหว่างภูมิประเทศทั้งสองก็พบพื้นที่ที่มีความสูงระดับพื้นที่ต่างกัน เช่น ที่สูงตอนกลาง (มาซีฟซองตราล) เทือกเขาวอสช์ และที่ราบลุ่มแม่น้ำที่กว้างขวาง เช่น ที่ราบลุ่มแม่น้ำลัวร์ ที่ราบลุ่มแม่น้ำโรน ที่ราบลุ่มแม่น้ำการอน ที่ราบลุ่มแม่น้ำแซน เป็นต้น

การแบ่งเขตการปกครอง

ประเทศฝรั่งเศสภาคพื้นทวีปยุโรป (Metropolitan France) แบ่งการปกครองออกเป็น
22 แคว้น (regions - régions) ได้แก่
อัลซาซ
อากีแตน
โอแวร์ญ
บาส-นอร์มองดี
บูร์กอญ
เบรอตาญ
ซ็องตร์
ชองปาญ-อาร์แดน
กอร์ส
ฟรองช์-กงเต
โอต-นอร์มองดี
อีล-เดอ-ฟรองซ์
ลองเกอด็อก-รูซียง
ลีมูแซง
ลอแรน
มีดี-ปีเรเน
นอร์-ปาเดอกาเล
เปอีเดอลาลัวร์
ปีการ์ดี
ปัวตู-ชารองต์
โปรวองซ์-อัลป์-โกตดาซูร์
โรน-อัลป์

โดยในแต่ละแคว้นแบ่งออกเป็น จังหวัด (départements) รวมทั้งหมด 96 จังหวัด
นอกจากในทวีปยุโรปแล้ว ประเทศฝรั่งเศสยังมีเขตการปกครองโพ้นทะเล (Overseas) อยู่ในทวีปต่าง ๆ ทั้งอเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ แอฟริกา แอนตาร์กติกา และภูมิภาคโอเชียเนียอีก ได้แก่
4 จังหวัดโพ้นทะเล (départements d'outre-mers: DOM) ได้แก่ กวาเดอลูป (Guadeloupe) เฟรนช์เกียนา (French Guiana) มาร์ตินีก (Martinique) และเรอูนียง (Réunion) ทั้งสี่มีฐานะเดียวกับแคว้นในฝรั่งเศสภาคพื้นทวีป (อย่างเดียวกับฮาวายที่มีฐานะเท่าเทียมกับมลรัฐอื่น ๆ ในสหรัฐอเมริกา) กล่าวคือ เป็นทั้งแคว้นและจังหวัดในเวลาเดียวกัน
3 อาณานิคมโพ้นทะเล (collectivités d'outre-mer) ได้แก่ แซงปีแยร์และมีเกอลง (Saint-Pierre and Miquelon) หมู่เกาะวาลลิสและหมู่เกาะฟุตูนา (Wallis and Futuna) และมายอต (Mayotte)
1 ประเทศโพ้นทะเล (pays d'outre-mer: POM) ดินแดนแห่งเดียวของฝรั่งเศสที่ได้รับการเรียกชื่อนี้คือ เฟรนช์โปลินีเซีย (French Polynesia) ซึ่งเคยเป็นดินแดนโพ้นทะเล (TOM) มาก่อน แต่ได้รับการเปลี่ยนแปลงฐานะในวันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2546 โดยแบ่งออกเป็น 5 เขตบริหารย่อย
1 อาณานิคมพิเศษ (collectivité sui generis) คือ นิวแคลิโดเนีย (New Caledonia) เคยมีฐานะเป็นดินแดนโพ้นทะเลมาจนถึงปี พ.ศ. 2542 จึงได้รับการเปลี่ยนแปลงฐานะ แบ่งออกเป็น 3 จังหวัด (provinces) ได้แก่ จังหวัดนอร์ ซูด และอีลลัวโยเต
1 ดินแดนโพ้นทะเล (territoires d'outre-mer: TOM) คือ เฟรนช์เซาเทิร์นและแอนตาร์กติกแลนส์ (French Southern and Antarctic Lands) โดยแบ่งออกเป็น 4 เขต (districts) ได้แก่ หมู่เกาะแกร์เกอลอง (Kerguelen Islands) หมู่เกาะโกรเซ (Crozet Islands) เกาะอัมสเตอร์ดัมและเกาะแซงปอล (Amsterdam Island and Saint Paul Island) และดินแดนอาเดลี (Adelie Land)
ดินแดน 5 เกาะในมหาสมุทรอินเดีย ซึ่งไม่มีผู้อาศัยอยู่อย่างถาวร รู้จักกันในชื่อ หมู่เกาะกระจายหรืออีลเซปาร์ส (Îles Éparses) ได้แก่ บัสซาสดาอินเดีย (Bassas da India) ยูโรปา (Europa) ฮวนเดโนวา (Juan de Nova) โกลริโอโซ (Glorioso) และตรอมแลง (Tromelin) ทั้งหมดถูกปกครองโดยจังหวัดโพ้นทะเลเรอูนียง
เกาะที่ไม่มีผู้อาศัย 1 แห่ง คือ คลิปเพอร์ตัน (Clipperton) อยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก ใกล้ชายฝั่งประเทศเม็กซิโก ปกครองโดยข้าหลวงใหญ่สาธารณรัฐฝรั่งเศสประจำท้องถิ่นโพ้นทะเลเฟรนช์โปลินีเซีย

ประวัติและข้อมูลของหอไอเฟลนะ

หอไอเฟล (อังกฤษ: Eiffel Tower, ฝรั่งเศส: Tour Eiffel) หอคอยโครงสร้างเหล็ก ที่Champ de Mars บริเวณแม่น้ำแซน ในเมืองปารีส ประเทศฝรั่งเศส สถานที่และสัญลักษณ์ที่สำคัญแห่งหนึ่งของฝรั่งเศส ก่อสร้างในปี พ.ศ. 2432 (ค.ศ. 1889) โดย กุสตาฟ ไอเฟล ผู้ออกแบบคนเดียวกับเทพีเสรีภาพ เพื่อเป็นสัญลักษณ์การจัดงานแสดงสินค้าโลกในปี 1889 (พ.ศ. 2413) ฉลองครบรอบ 100 ปีแห่งการปฏิวัติอุตสาหกรรม หอไอเฟลทำขึ้นจากโลหะ 15,000 ชิ้น หนักถึง 7,000 ตัน ยึดต่อด้วยน๊อต 2,500,000 ตัว สีทาทั้งหมด 35 ตัน สูง 1,050 ฟุต สิ้นเงินค่าก่อสร้าง 7,799,401 ฟรังก์ แรกๆที่หอไอฟสร้างเสร็จ หอไอเฟลได้รับการประณามโดยทั่วไปว่าเป็นไอเดียที่ประหลาดและไม่เข้าท่า หอคอยไอเฟลได้ชื่อว่าเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในช่วงเวลา พ.ศ. 2432 - 2473 ในปัจจุบัน หอคอยไอเฟลมีนักท่องเที่ยวเยี่ยมชมประมาณ 5.5 ล้านคนต่อปี นับเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคใหม่
การอ่านออกเสียงในภาษาฝรั่งเศสคือ /ɛ'fɛl/ อ่านเหมือนคำว่า "a-fell" และสำหรับคำในภาษาอังกฤษคือ /'aɪfəl/ อ่านเหมือนคำว่า "eye-full"

โครงสร้าง
หอไอเฟลมีความสูง 300 เมตร (986 ฟุต) ซึ่งไม่รวม เสาอากาศ 24 เมตร (72 ฟุต) ด้านบนนั้น ถ้าเปรียบเทียบกับตึกแล้วจะมีประมาณ 75 ชั้น ในขณะที่ก่อสร้างปี พ.ศ. 2432(ค.ศ. 1889) หอไอเฟลนั้นเป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดบนโลก โดยถูกล้มตำแหน่งเมื่อเมืองนิวยอร์กได้สร้าง ตึกไครสเลอร์ สูง 319 เมตร(1046 พุต)
น้ำหนักเหล็กที่ใช้ก่อสร้างนั้นทั้งหมด 7,300 ตัน และถ้ารวมทั้งหมดก็เป็น 10,000 ตัน ส่วนจำนวนบันไดนั้นเปลี่ยนแปลงตลอด เมื่อแรกเริ่มนั้นมี 1710 ขั้น ในทศวรรษที่ 1980 มี 1920 ขั้น และในปัจจุบัน มี 1665 ขั้น
เหตุการณ์
พ.ศ. 2432(ค.ศ. 1889) หอคอยได้สร้างเสร็จ และเป็น 1 ในสิ่งก่อสร้างในงาน EXPO
พ.ศ. 2473(ค.ศ. 1930) หอเสียตำแหน่งสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในโลก ให้แก่ตึกไครสเลอร์
ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2468-พ.ศ. 2477(ค.ศ. 1925-1934) ประดับไฟ 3 ด้านใน 4 ด้านของหอ
พ.ศ. 2483(ค.ศ. 1940) เมื่อนาซีเยอรมันสามารถยึดปารีสได้แล้ว ชาวฝรั่งเศสได้ตัดลิฟท์ออก ทำให้ฮิตเลอร์ต้องปีนบันได 1,665 ขั้น แต่เขาไม่ปีน เขาให้เอาธงเยอรมันไปปักไว้บนหอแทน
พ.ศ. 2487(ค.ศ. 1944) เดือนสิงหาคม ฮิตเลอร์สั่ง Dietrich von Choltitz ให้เผาเมืองปารีส และหอทิ้ง แต่เขากลับฝืนคำสั่งไม่เผา เพราะว่าเขาเสียดายเมือง
พ.ศ. 2499(ค.ศ. 1956) วันที่3 มกราคม ไฟไหม้ยอดของหอ และในปีเดียวกันนั้นก็ได้นำเสาอากาศวิทยุไปติ้งตั้งบนยอดด้วย
ทศวรรษที่ 1980 ได้มีการเคลื่อนย้ายรื้อร้านอาหารที่เก่าแก่ในหอออก ไปสร้างใหม่ในเมืองนิวออร์ลีนส์ รัฐหลุยเซียนา สหรัฐอเมริกาแทน
พ.ศ. 2543(ค.ศ. 2000) ได้มีการติดตั้งโคมไฟบนยอดของหอ
พ.ศ. 2545(ค.ศ. 2002) วันที่28 พฤศจิกายน หอไอเฟลต้อนรับแขกคนที่ 200 ล้าน
พ.ศ. 2546(ค.ศ. 2003) วันที่22 กรกฎาคม ไฟไหม้ยอดของหอ ในห้องเก็บของอีกครั้ง ใช้เวลาดับไฟประมาณ 40 นาที

เรามีข้อมูลเล็กๆน้อยๆมาฝากด้วย

เศรษฐกิจ
เป็นกลุ่มประเทศ G8 ซึ่งเป็นประเทศที่ยอมรับทางด้านการค้ามากที่สุด

ประชากร
จำนวนประชากร : 58.3 ล้านคน ( 01 มกราคม 2539) เป็นอันดับที่ 17 ของโลก ความหนาแน่นของประชากร : 105 คน ต่อตารางกิโลเมตร

วัฒนธรรม
ชาวฝรั่งเศสมีวัฒนธรรมการนอนกลางวัน จึงส่งผลให้ประเทศอาณานิคมของฝรั่งเศสชอบนอนกลางวันตามไปด้วย อย่างไรก็ตามในส่วนลึกของวัฒนธรรม คล้ายคลึงกับของอังกฤษและอิตาลีอยู่แล้ว ไม่สามารถแบ่งได้ชัดเจนเด่นชัด เช่น การจับมือ ภาษา เป็นต้น

เรามีเสื้อผ้า รองเท้า สไตล์ฝรั่งเศสมาให้ดู

la mode est de plus en plus présente

La mode

Exemple de figurine de mode

Conception d'une collection

La mode est renouvelée selon un système de saisons couvrant une période de six mois : Automne/Hiver, et Printemps/Été. Avant que les collections n'arrivent dans les boutiques, un gros travail d'équipe est fourni. Les collections sont conçues six à huit mois à l'avance.
La première étape consiste à chercher des indices, à flairer la mode de demain. Avec ce regroupement d'informations, un carnet de tendance est monté, plus communément appelé par son nom anglais trends book.
Pour cette chasse aux idées, il existe plusieurs terrains incontournables. Il y a d'abord les salons de mode tels que « Première Vision » à Paris, « Pitti Uomo » et « Pitti Immagine » à Florence et à Milan où il y a un nombre incroyable de salons. Il y a aussi les défilés de mode. Mais le moyen le plus accessible est le « lèche vitrine », et regarder les gens dans les rues. Pour cela, les détails intéressants de vêtements des passants peuvent être photographiés, ou même des fashion buyers vont acheter des vêtements et accessoires dans diverses boutiques.
Ensuite, un compte rendu des différents éléments trouvés est établi, et les regroupements d'idées se mettent en place : les thèmes. Chacun de ces thèmes comprend différentes matières, différentes formes de vêtements et des détails particuliers.
Ainsi chaque page d'un carnet de tendances sera munie d'un échantillon textile, de dessins techniques détaillés, d'une illustration de mode (figurine) et éventuellement de photos références. Ils seront exposés dans les salons de mode des saisons suivantes ou vendus directement à des marques. Ces trends books peuvent anticiper la mode sur deux à trois saisons, c’est-à-dire qu'en automne/hiver 2005, les trends books printemps/été 2006 sont présentés, ceux d'automne/hiver 2006/2007 sont en cours de finition et les recherches pour printemps/été 2007 ont commencé.
Un trends books est un regroupement d'idées, aucune collection n'y est créée. Le styliste l'utilise pour créer sa propre collection en ne s'inspirant que des éléments qui l'intéressent.
Exemple de créateurs de trends books : Peclers (Paris), A+A (Milan).

Création

Une fois que les idées et thèmes ont été choisis, les stylistes vont créer leurs collections avec une saison d'avance, voire deux. Il faut sélectionner les idées et tissus définitifs, prévoir les imprimés ou broderies, et les petits accessoires (attaches, boutons, clips, etc.). Ils vont ensuite monter une collection qui comprend comme dans le trends books plusieurs groupes différents. Par exemple, pour un thème sur la magie, une dizaine de pièces (vêtements) sera réalisée avec pour idée la sorcellerie, une autre partie sur les fées, une autre sur les baguettes magiques, etc. Dans une collection, selon l'ampleur de la marque il peut y avoir deux à six groupes.
Les stylistes s'assurent que la collection est équilibrée (les différents éléments sont coordonnés et il y a un peu plus de hauts que de bas).
Chaque modèle est représenté par un dessin technique indiquant clairement tous les détails, avec une vue de face et de dos voire de côté quand il a des éléments à préciser.
Une fois ce travail terminé, la présentation sera faite sous forme de dessins techniques accompagnés pour chacun d'un échantillon textile ou de la référence du tissu choisi. Chaque groupe est illustré pour véhiculer l'état d'esprit.
Le modéliste prend à son compte les dessins techniques afin de réaliser un patronnage du vêtement. À cette étape se produisent de fréquents aller-retours entre le modéliste et le styliste afin d'ajuster le souhait aux contraintes de la réalité.
Enfin, le modéliste monte les prototypes qui permettent de voir si les modèles ont le rendu voulu. Il est alors encore possible de les améliorer. La partie création est terminée une fois que les dernières modifications sont faites

เรามาดูคำศัพท์เสื้อผ้ากันดีกว่า

Vêtements femmes
Cliquez sur un objet de l'image pour connaître son nom.

Une chaussure à talon รองเท้าส้นสูง

Un collant ถุงน่อง

Une robe ชุดกระโปรง

Une culotte กางเกงใน

Un soutien-gorge เสื้อใน ยกทรง

Un tailleur เสื้อสูทที่กระโปรงกับเสื้อเป็นชุดเดียวกัน

Une chemise de nuit ชุดนอน

Une jupe กระโปรง

เรามีรูปเค้กสวยๆมาให้ดู

เค้าขอแนะนำหน้าตาของเค้านะ

Les particularités du système économique

Son organisation est de type capitaliste avec une intervention étatique non négligeable depuis la fin de la Seconde Guerre mondiale, à tel point que l'on parle souvent de capitalisme à la française :
En ce qui concerne le système productif, la France est le quatrième exportateur mondial (tous produits confondus), malgré une faiblesse inhérente, puisqu'elle ne contrôle pas le système productif, dominé en amont par ceux qui produisent les machines-outils (machines qui produisent des machines), les États-Unis et Allemagne surtout.
Elle est le deuxième exportateur mondial pour les produits agro-alimentaires, derrière les États-Unis. Le secteur primaire (agriculture, pêche) ne représente plus que 4% de la population active.
La France a également pu constituer des champions industriels internationaux, assez éparpillés. La France fabrique ainsi les trains les plus rapides du monde, dispose d’une industrie automobile puissante (Peugeot-Citroën, Renault, Michelin), a constitué le premier groupe mondial de construction de centrales nucléaires, coopère aux groupes aéronautiques et aérospatiaux Airbus, Eurocopter, Ariane, Safran, abrite le groupe indépendant d’aéronautique militaire Dassault, des groupes pharmaceutiques mondialement réputés (Sanofi Aventis, Institut Pasteur), quelques uns des premiers groupes mondiaux de l’industrie agroalimentaire, assis sur la puissance de son agriculture et l’excellence de sa gastronomie, et de l’industrie du luxe, développe une industrie du bâtiment et travaux publics puissante (Bouygues, Eiffage), une industrie cinématographique de qualité. Le secteur secondaire représente 24% de la population active.
L’économie française est principalement une économie de services, pour laquelle elle est le deuxième exportateur mondial (elle est la première destination touristique mondiale avec plus de 80 millions de visiteurs par an...[3]). Le secteur tertiaire occupe 72% de la population active.
Mais c'est surtout au niveau du système de distribution que la France se démarque : la grande distribution en France a un poids très fort dans le circuit économique, puisque l'on voit les grands distributeurs dominer en partie, par l'aval, le système de production (particularité de la France, les grands distributeurs peuvent, dans une certaine mesure, fixer les prix des producteurs).

Haut Moyen Âge

La Gaule connaît à partir du Ve siècle l’époque des migrations barbares, avec la présence de plusieurs peuples, notamment les Burgondes, les Wisigoths et les Francs.
Une grande partie des régions constituant la France actuelle sont réunies sous Clovis en 507 (réunion sous la domination franque, ou regnum francorum, des Alamans, des Burgondes et des Wisigoths au nord des Pyrénées). Ce « royaume des Francs » qui s’exerce sur ce que l’on appelait encore la Gaule tire sa légitimité et son unité de sa romanité culturelle. Mais il est partagé puis réuni à de multiples reprises au gré des héritages des héritiers de Clovis (dynastie des Mérovingiens). Ces royaumes ultérieurs s’appellent Neustrie (Paris), Austrasie (Metz), Bourgogne (Chalon), Aquitaine (Bordeaux).
À partir du milieu du VIIIe siècle Pépin le Bref, roi des Francs non mérovingien, étend considérablement le royaume des Francs, bientôt érigé en Empire par son fils Charlemagne et son petit-fils Louis le Pieux. Après la mort de Louis, son domaine est partagé en trois parties où l’autorité centrale s’effondre rapidement, ramenant l’organisation de la région à la situation antérieure : la Francia orientalis (à l’est), la Francia occidentalis (à l’ouest) et entre les deux l’éphémère Lotharingie, domaine d’un empereur très théorique. La partie orientale correspond à ce qui devint plus tard l’Allemagne et la partie occidentale, à la France. C’est de 842, avec les serments de Strasbourg passés entre les petits-fils de Charlemagne, que date la source la plus ancienne attestant l’usage de deux langues différentes de part et d’autre du Rhin (le tudesque et le roman). Ce texte a donc souvent été présenté comme l’acte fondateur de la France (et de l’Allemagne). Des descendants de Charlemagne — les Carolingiens — conservent une influence symbolique sur des territoires correspondant très grossièrement à la France jusqu’en 987, date à laquelle le duc Hugues Capet est élu roi des Francs.

Renaissance et absolutisme

À la fin du Moyen Âge l’Espagne des rois catholiques et les possessions des Habsbourg s’unissent, ce qui donne naissance à l’empire de Charles Quint. François Ier et son fils Henri II luttent contre cette nouvelle puissance avec des succès et des revers. Mais les guerres de religion qui marquent la seconde moitié du XVIe siècle et le règne des derniers Valois (François II, Charles IX, Henri III) éloignent la France du théâtre européen.
Il faut attendre Henri IV, puis Louis XIII et son ministre Richelieu, pour que la prépondérance espagnole soit remise en cause au profit de la France. Malgré la disparition prématurée de ces acteurs, l’équilibre des forces est rétabli puis renversé, par de grands politiques comme Mazarin, notamment en 1648 (traité de Westphalie) et 1659 (traité des Pyrénées).
Dans le domaine colonial, le bilan est en revanche mitigé : malgré un bon départ en Amérique avec l’expédition de Jacques Cartier sous François Ier, une implantation réussie aux Antilles, en Louisiane, et au Sénégal sous Louis XIV, le manque de détermination de Louis XV a conduit à de graves échecs devant les Anglais en Inde et au Canada, et, ainsi, à rompre la dynamique créée par ses prédécesseurs.